Heltekin af handbolta!
Þegar kemur að stórmótum í handbolta á hjúkkan það til að missa kúlið yfir sjónvarpinu heima í stofu. Eftir áralanga reynslu af eigin hegðun yfir leikjum íslenska landsliðsins í handbolta hefur hjúkkan lært að þessi hegðun er ekki eitthvað sem maður sýnir á opinberum vettvangi. Allt frá því að kalla hvetjandi orð ( já og stundum blótsyrði... ) til sjónvarpsins ( í þeirri staðföstu trú um að það skili sér til leikmanna ) til þess að naga hornið á púðanum eru dæmi um hegðunarmynstur sem birtist hjá hjúkkunni. Nú þegar HM2011 hátíðin stendur sem hæst er eintóm handbolta hamingja í gangi. Liðinu gengur vel, allir heilir og hjúkkan enn laus við hjartsláttartruflanir. Þar sem síga fer nú á meiri spennu í mótinu er alls ekki öruggt að þetta ástandi vari lengi. Það góða við þetta er að á endanum líkur mótinu og tilbaka kemur hin rólega og dagfarsprúða hjúkka. Annar fylgifiskur svona stórmóta er hjátrúin og sú trú að hegðun hjúkkunnar, aðstæður þar sem hún horfir á leiki og jafnvel klæðnaður geti haft eitthvað að segja um árangur liðsins. Þetta fer kannski að verða spurning um að hafa of mikið álit á eigin áhrifum :) Þangað til að eigináhrifin fara að dvína mun hjúkkan horfa á leiki heima í stofu, gargandi á sjónvarpið, fnussandi yfir þeim sem er að lýsa og á meðan sigra auðvitað íslensku strákarnir okkar. Áfram Ísland :)